การถ่ายภาพกีฬาไม่ใช่การเก็บภาพการเคลื่อนไหวและบรรยากาศเท่านั้น แต่ยังมีปัจจัยเกี่ยวกับมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นความงดงามของรูปร่าง หรือการแสดงอารมณ์สดๆ ในช่วงวินาทีสำคัญ ต่อไปนี้คือเคล็ดลับบางประการในการแสดงสิ่งเหล่านี้ในภาพพอร์ตเทรตอันน่าทึ่ง ซึ่งถ่ายในฉากจริงไม่ใช่ในสตูดิโอ (เรื่องโดย: Shugo Takemi)

 

EOS-1D X/ EF400mm f/2.8L IS II USM/ FL: 400mm/ Manual exposure (f/2.8, 1/800 วินาที)/ ISO 800/ WB: อัตโนมัติ

ในกีฬายิมนาสติก ว่ากันว่าการแข่งขันอุปกรณ์ห่วงต้องใช้กล้ามเนื้อแขนมากที่สุด ผมจึงทราบว่านั่นคือสิ่งที่ผมต้องถ่ายทอดออกมาในภาพนี้ ผมต้องค้นหาตำแหน่งถ่ายภาพที่ให้แบ็คกราวด์สีดำ เพื่อดึงความสนใจไปที่ความคมชัดและความหนาแน่นของกล้ามเนื้อ

 

ขั้นตอนที่ 1: เลือกเลนส์ซูเปอร์เทเลโฟโต้

เลนส์ซูเปอร์เทเลโฟโต้เหมาะที่จะดึงความสนใจของผู้ชมไปที่ร่างกายส่วนใดส่วนหนึ่งของนักกีฬา (เช่น กล้ามเนื้อแขนในภาพด้านบน) สำหรับภาพนี้ ผมเลือกใช้เลนส์เดี่ยวซูเปอร์เทเลโฟโต้ 400 มม. อย่าง EF400mm f/2.8L IS II USM ที่สามารถถ่ายเฉพาะส่วนแขนและศีรษะของนักกีฬาในระยะใกล้ได้

ผมมักเลือกใช้เลนส์เดี่ยวมากกว่าเลนส์ซูม เมื่อถ่ายภาพระยะใกล้เช่นนี้ ซึ่งช่วยลดความพยายามที่จะซูมออกและใช้มุมกว้างขึ้นเพื่อจับภาพส่วนที่เหลือของร่างกาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อใช้เลนส์ซูมพิเศษที่ครอบคลุมช่วงมุมที่หลากหลายตั้งแต่มุมกว้างจนถึงเทเลโฟโต้ 

 

เลนส์ที่ใช้: EF400mm f/2.8L IS II USM

เมื่อถ่ายภาพกีฬา คุณจำเป็นต้องเคลื่อนที่ไปรอบๆ และตอบสนองต่อสิ่งที่จำเป็นในช่วงเวลานั้นๆ ผมเลือกใช้เลนส์นี้เนื่องจากมีน้ำหนักประมาณ 3,850 กรัมเท่านั้น ซึ่งค่อนข้างเบาสำหรับเลนส์ซูมเทเลโฟโต้ และให้ความคล่องตัวอย่างที่ผมต้องการ อีกทั้งยังมีระยะชัดลึกที่ตื้นซึ่งช่วยทำให้ตัวแบบหลักดูโดดเด่น

 

ขั้นตอนที่ 2: ทำให้แบ็คกราวด์มืดและเรียบง่ายมากที่สุด

สำหรับภาพถ่ายด้านบน บังเอิญมีจอวิดีโอขนาดใหญ่ติดตั้งอยู่ด้านหลังซึ่งให้แบ็คกราวด์ที่มืด มุมรับภาพที่แคบของเลนส์ช่วยขจัดสิ่งที่เบี่ยงเบนความสนใจ โดยทำให้แบ็คกราวด์เรียบง่ายขึ้นและมีเฉพาะองค์ประกอบที่จำเป็นที่สุด ความเรียบง่ายนี้ช่วยดึงความสนใจของผู้ชมไปสู่ตัวแบบของภาพ ซึ่งก็คือรูปร่างอันน่าประทับใจของนักยิมนาสติกนั่นเอง

 

เคล็ดลับ: ใช้ขาตั้งกล้องแบบขาเดียวเพื่อความลงตัวทั้งความมั่นคงและความคล่องตัว

ยิ่งเลนส์ยาวมากเท่าใด ยิ่งต้องใช้ความระมัดระวังในการทำให้ภาพนิ่งมากเท่านั้น ในขณะเดียวกัน ระยะชัดลึกที่ตื้นยังหมายความว่าคุณอาจจะต้องเคลื่อนที่ไปรอบๆ เพื่อปรับองค์ประกอบภาพอย่างละเอียด ผมจึงใช้ขาตั้งกล้องแบบขาเดียวเพื่อช่วยรองรับและขยับกล้องไปมาได้อย่างอิสระ

 

ตำแหน่งที่ถ่ายภาพ

เมื่อติดตั้งอุปกรณ์บนขาตั้งกล้องแล้ว ผมถ่ายภาพนักกีฬาจากระยะห่าง 20 เมตรโดยใช้หน้าจอมืดด้านหลังเพื่อสร้างแบ็คกราวด์สีดำ ระยะห่างจากนักกีฬาถึงหน้าจออยู่ที่ประมาณ 15 เมตร

 

ขั้นตอนที่ 3: เปิดรับแสงน้อยกว่าปกติเล็กน้อยเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่เหมือนภาพถ่ายสตูดิโอ

เพื่อปรับปรุงภาพถ่ายให้ดีขึ้น ให้เปิดรับแสงน้อยกว่าปกติลงมาที่ความเร็วชัตเตอร์ประมาณ 1 สต็อปจากระดับแสงที่เหมาะสม วิธีนี้จะทำให้แบ็คกราวด์ที่มืดอยู่แล้วมืดยิ่งขึ้นจนดูคล้ายกับภาพที่ถ่ายในสตูดิโอ

 

เคล็ดลับ: จับจังหวะในการลั่นชัตเตอร์อย่างเหมาะสมเพื่อให้ได้ความเปรียบต่างที่ดีที่สุด

โดยธรรมชาติ นักกีฬาในการแข่งขันจะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและการเปลี่ยนตำแหน่งในแต่ละครั้งทำให้ภาพที่ปรากฏในสภาพแสงนั้นๆ เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน ในการทำให้ร่างกายของนักกีฬาโดดเด่น คุณต้องใช้ความเปรียบต่างระหว่าง 1) ส่วนของร่างกายที่แสงส่องกระทบ กับ 2) แบ็คกราวด์ที่มืด ให้ได้ประสิทธิภาพสูงสุด ในภาพนี้ ผมลั่นชัตเตอร์ในจังหวะที่นักยิมนาสติกบนอุปกรณ์ห่วงดูสว่างมากเมื่อต้องแสงไฟภายในสนามแข่ง

 

วิธีอื่นๆ ในการใช้เทคนิคนี้

1. ดึงความสนใจไปที่อารมณ์

EOS-1D X/ EF800mm f/5.6L IS USM/ FL: 800mm/ Manual exposure (f/5.6, 1/500 วินาที)/ ISO 12800/ WB: อัตโนมัติ

ไม่ว่าจะเป็นการตะโกนด้วยความหงุดหงิดหรือน้ำตาแห่งความดีใจ ภาพระยะใกล้แบบเทเลโฟโต้ของแบ็คกราวด์สีดำช่วยให้คุณถ่ายทอดอารมณ์สดๆ ที่แสดงอยู่บนใบหน้าของนักกีฬาได้

 

2. เก็บภาพเลือด เหงื่อ และหยาดน้ำตา

กล้อง EOS APS-C/ EF28-200mm f/3.5-5.6 USM/ FL: 100 มม./ Shutter-priority AE (f/7.1, 1/400 วินาที)/ ISO 1600/ WB: Manual

การดึงความสนใจไปที่เหงื่ออาจทำให้ได้ภาพถ่ายที่ชวนให้นึกถึงความหลังได้มาก เหงื่อบนผิวหนังของนักกีฬาสะท้อนแสงและโดดเด่นตัดกับแบ็คกราวด์ที่มืด

 

อ่านบทความเกี่ยวกับการถ่ายภาพกีฬาเพิ่มเติมได้ที่:
การถ่ายภาพกีฬา: วิธีเน้นความเร็วโดยการถ่ายทอดความสงบนิ่งตัดกับการเคลื่อนไหว
คำถามที่พบบ่อยเกี่ยวกับการตั้งค่ากล้อง #18: วิธีถ่ายภาพต่อเนื่องความเร็วสูงเพื่อหยุดช่วงเวลาอย่างมืออาชีพ

 

---

---